Tekst:
Na de stilte komt de kunst
Iemand die leeft van nieuwe mediatechnologieën en tegelijkertijd verslingerd is aan stilte. "Ja, dat is eigenlijk vrij extreem, die tegenstelling.
Maar nieuwe media zijn soms veel stiller dan bestaande manieren van communicatie. E-mail is bijvoorbeeld stukken minder luidruchtig dan bellen."
Danielle Roberts (42) uit Breda is mediakunstenaar en gefascineerd door leegte, meditatie en stilte. Desalniettemin praat ze honderduit over zichzelf en haar werk, authentiek en aangenaam bescheiden. Danielle is nogal eens op pad met haar decibelmeter om op de meest uiteenlopende plekken stilte te registreren. De Amsterdamse grachtengordel op Eerste Kerstdag 's morgens vroeg bijvoorbeeld, of op het hoogste gebouw van Nederland, Montevideo in Rotterdam.
De afgelopen jaren bezocht ze kloosters en deed verschillende retraites. Vanuit die spirituele ervaringen ontstond het idee voor een volledige afzondering. Nou ja, wel de laptop mee natuurlijk, maar alleen voor werk, niet om zomaar een beetje te surfen op internet. Want laten we het even helder stellen: haar 28 dagen in een houten huisje in de Veluwse bossen waren geen vakantie!
Wie haar schriftelijke verslag 'In stilte gelaten' erover leest, ziet regelmatig het woord 'dagschema' opduiken. "Dat heb je in de kloosters ook, naast bidden werken ze ook op gezette tijden en ik dacht 'dat mag ik dan ook wel'. Zo'n schema versterkt het spiritueel karakter, maar houdt je ook normaal. Het is ook gezond om structuur aan te brengen, dat zorgt voor balans, dat je na een paar uur werken achter de pc ook ontspant, bijvoorbeeld door een boswandeling."
Werk was het dus, die decembermaand in de sneeuwbossen bij Laag-Soeren. "Ik was benieuwd hoe diep ik in de stilte kon komen, wat er innerlijk zou gebeuren met mij. Dat werd me toen ik daar was niet echt helder. Ik belandde in een soort twijfel en dacht soms 'waar ben ik mee bezig'. Ik had een hemelse ervaring verwacht, maar het was op sommige momenten best moeilijk. Dat de waterleiding kan bevriezen bijvoorbeeld, ik had er nooit bij stilgestaan dat zulke aardse dingen zouden gebeuren."
Pas later merkte ze wat de maand afzondering met haar gedaan had. "Ik ga bewuster met dingen om, met meer aandacht. Ook moeilijke, pijnlijke dingen, die ga ik niet zo snel meer uit de weg. Er is minder angst. Ik ben de confrontatie met mezelf aangegaan en ben mezelf helderder gaan zien, wat niet altijd leuk is natuurlijk. De manier waarop ik met mijn werk omga bijvoorbeeld. Dat is een boeman. Ik móet heel productief zijn, wil alles perfect hebben. Normaal thuis ben ik ook gedreven, maar zó erg wist ik niet. Je leven ligt tijdens afzondering onder een vergrootglas. Het is alsof een spiegel wordt schoongeveegd en je elk vlekje ineens kunt zien."
Een bepaald moment, om precies te zijn 8 november 2010, lijkt een hoogtepunt in stiltebeleving. Ze schrijft in haar dagboekje 'mijn mediteren is waken bij het ongeschapene van waaruit alles ontstaat'. "Eigenlijk ben ik een heel religieus mens. Het ongeschapene is voor mij bron van alles. Als je in jezelf ervaart dat je daar aan raakt, is dat een diepe ervaring. Dat was heel uniek, dat gaat aan woorden voorbij en bereik ik zeker niet elke keer als ik mediteer."
Was deze maand kunst? Nee. Maar wel het boek 'In stilte gelaten', het interactieve werk 'Silent Days', en de performance 'Luisteren', die eruit voortkwamen. Danielle hield een dagboek bij, maakte foto's en filmde zichzelf elke dag een minuut lang om te zien of de stilte van haar gezicht af te lezen viel.
En? "Ha, ik moest wel heel goed kijken en het is subtiel, maar ik zie een stillere zit, een meer verinnerlijkte houding." Experiment geslaagd? "Nou, ja dus."
Alle kunstmediale elementen komen aan bod in de presentatie die Danielle Roberts vrijdag 26 augustus om 20.00 uur houdt bij Idee Fixe, Markendaalseweg 36 in Breda. Meer info: www.numuseum.nl/projects/in-stilte-gelaten
Bron: BNDeStem
Publicatie: donderdag 25 augustus 2011
Katern: Regio Breda
Auteur: Florence Imandt
Fotografie: Frank Poppelaars (archief)
Tekst:
Presentatie ‘over 28 dagen zwijgen’
De Bredase mediakunstenaar Danielle Roberts trok zich eind vorig jaar 28 dagen terug in ‘n huisje op de Veluwe. Ze had geen contact met de buitenwereld en ze leefde als kluizenaar. Ze hield ‘n dagboek bij, maakte foto’s en elke dag een videoportret van zichzelf. Vrijdagavond 26 augustus laat ze bij EXPO@IDFX in een performance, een boekpresentatie en webart zien en horen hoe zij de stille dagen heeft ervaren. Deze gratis toegankelijke presentatie, die georganiseerd is in samenwerking met Watt’s Up, vindt vanaf acht uur plaats bij Stichting Idee Fixe aan de Markendaalseweg 36. Aansluitend kan op zaterdag 27 en zondag 28 augustus het boek en het webartwerk bij Idee Fixe bekeken en aangeschaft worden. Zie ook www.numuseum. nl/projects/in-stilte-gelaten
Tekst:
'Stilte is een voedend mysterie'
Danielle Roberts is iemand die over het leven nadenkt. Over hoe haar brein werkt, over wat haar prikkelt. Dat zij - als mediakunstenaar -stilte verzamelt, is dan ook geen toevalligheid. En dat iedereen haar belevenissen via internet op de voet kan volgen, al evenmin.
We staan in het Mastbos in Breda, waar vroege zonnestralen de smalle strook bomen een ingetogen sfeer bezorgen. Danielle heeft de stilte-meetapparatuur op haar lijf geïnstalleerd voor een kleine demonstratie. In de rechterarm een decibelmeter die het geluidsniveau registreert. "Hmm", constateert ze met lichte instemming. "Een moment van 36 dB. Aardig, als je bedenkt dat je bij praten bijvoorbeeld 50 dB meet." In de gordel rond haar middel zit de Silence Collector, een vierkant kastje dat Danielle speciaal voor haar jongste kunstproject Collecting Silence liet ontwikkelen. Het registreert elke tien seconden drie dingen: het aantal decibellen, de gps-coördinaten en het stressgehalte. "Rond mijn vinger heb ik een sensor en die meet de huidweerstand in eenheden van nul tot 171. Hoe vochtiger, hoe gestresster. Het is nogal koud nu, dus weinig stress, ha. Laatst was ik op Schiermonnikoog voor dit project en gleed ik even uit. Toen zag je meteen een enorme piek."
De digitale camera rond haar nek is ook verbonden met de Silence Collector, maar die maakt pas een foto als het geluidsniveau drie minuten lang onder de 35 dB is. En zo'n lange stilte komt in Nederland niet vaak voor. Ook niet op Schiermonnikoog. "Op een eiland speelt de wind altijd een grote rol. Wind maakt veel lawaai, dat had ik me eigenlijk niet zo gerealiseerd toen ik met dit project begon." Het idee voor Collecting Silence ontsproot het uit leegte, legt ze uit. "Van oorsprong ben ik monumentaal vormgever, maar ik vond het autonome beeldende kunstenaarsschap na mijn afstuderen niet zo bevredigend meer. Eind jaren negentig werd ik gegrepen door de pc, deed bijscholing nieuwe media en werd uiteindelijk mediakunstenaar. Dat begon vanuit leegte. Vanuit Zen-meditatie is mijn kunstenaarsschap opnieuw ontstaan."
Leegte of stilte als bron van inspiratie? "Volgens mij komen stilte en inspiratie uit een en dezelfde bron. Stilte is een voedend mysterie. Wat er uit leegte naar boven komt, is altijd vernieuwend. Dat fascineert me. Ik ben verslaafd aan stilte. Stilte is ongelooflijk boeiend. Ik ben heel benieuwd naar wat de stille plekken die ik opzoek, met mij doen. Is het beklemmend, beangstigend?"
Eigenlijk is haar project een onderzoek, vindt Danielle (39). "Ik wil weten wat de reikwijdte van stilte is. Wat is het gezicht van stilte? Is er alleen in de natuur stilte of bestaat het in de stad ook? Ik ben ook heel benieuwd naar de reacties daarop. Die interactie met het publiek is een belangrijk verschil met meer traditionele kunstvormen."
Die interactie is mogelijk omdat alle gegevens die Danielle verzamelt, op een website komen te staan: www.collectingsilence.org. Met behulp van luchtfoto's van Google Maps, worden alle gegevens op die website in beeld gebracht. Kun je precies zien hoe laat en waar Danielle die zeldzame 30 dB mat, of waar ze in de stress schoot. Je kunt ook icoontjes aanklikken die iets laten zien van bijvoorbeeld de schoonheid van een bepaalde plek. In het 'plakboek' op de site zijn haar ervaringen te horen, te zien en te lezen en dat is ook het podium waar lezers/kunstconsumenten kunnen reageren op het stilteverzamel-project.
De website is trouwens in het Engels, want het Nederlandse publiek is de Bredase te beperkt. "Ik begin met routes in Nederland, daarna ga ik ook naar het buitenland. Twee routes heb ik nu gedaan bij wijze van test. Dat was Schiermonnikoog en het centrum van Amsterdam op Eerste Kerstdag. De volgende plek die ik bezoek, is het hoogste gebouw van Nederland, Montevideo in Rotterdam. Het zal daarboven veel stiller zijn dan beneden, al is dat niet het doel van mijn onderzoek, het absolute nulpunt vinden. Het gaat altijd om de relatieve stilte: hoe ervaar je stilte?"
"Wat ik hoop, is dat Collecting Silence ook andere mensen aanzet tot leren en ervaren."
Vanavond om 20.00 uur gaat www.collectingsilence.org de lucht in en licht Danielle Roberts haar project toe in Electron, Belcrumweg 19 in Breda. Belangstellenden kunnen hun laptop meenemen.
Bron: BN/DeStem
Publicatie: donderdag 24 april 2008
Katern: Cultuur
Auteur: Florence Imandt
Fotografie: Frank Poppelaars
Tekst:
De weg van het nu
tekst Danielle Roberts
Toen ik ruim elf jaar geleden met zenmeditatie begon, bevond ik me in een creatieve crisis. Ik was als pas afgestudeerde aan de kunstacademie diep teleurgesteld in de betekenis van kunst en de reikwijdte ervan. Het bleek dat ondanks mijn niet aflatende inzet er slechts weinigen zaten te wachten op wat tot dan toe het belangrijkste in mijn leven was geweest. Dus besloot ik op een mooie voorjaarsavond dat ik geen kunst meer kon maken, dat ik er gewoon mee kon stoppen.
Die beslissing luidde een zeer onbestemde periode in. Na het aanvankelijke gevoel van opluchting en bevrijding begon ik me meer en meer stuurloos te voelen. Waar moest ik heen, wat was mijn volgende stap, en vooral: wat was de goede stap? Daar stond ik dan: terug wilde ik niet, maar welke richting ik dan op moest wist ik niet.
Die zomer nam ik deel aan een zen-introductieweekend op de Tiltenberg. Ondanks het feit dat ik het enorm zwaar vond, wist ik meteen dat deze oefening me kon helpen de impasse waarin ik me bevond te doorbreken. Vanaf dat weekend ben ik dagelijks gaan zitten en nam ik deel aan talloze weekends. Ik kreeg weer het gevoel zinvol bezig te zijn. Van buitenaf echter nam de druk toe om de richting te kiezen waarin mijn loopbaan zich moest ontwikkelen. Ik oriënteerde me breed: van zen-priester tot tuinman, van psychosociaal werker tot studeren aan de universiteit. Met dit zoeken vulde ik mijn dagen. Maar telkens als ik het gevonden dacht te hebben, zei een stem van binnen dat dit niet de goede weg was.
Na ruim een jaar zitten stelde een kennis voor eens mee te gaan naar een sesshin met Ton Lathouwers. De eerste teisho was meteen raak. In één klap werd mij duidelijk dat er geen 'goede weg' ergens op mij lag te wachten, maar dat ik de enige weg die ik kon gaan al bewandelde.
Kleine wondertjes
In die periode hield ik drie kippen en verbouwde ik op biologische wijze groenten in een volkstuin. Ik vulde mijn dagen met simpele taken als het huishouden doen en koken. Het voelde aan als triviaal, maar steeds vaker betrapte ik me erop dat ik er eigenlijk wel van genoot.
Diezelfde kennis was de website voor de Maha Karuna Chan-beweging van Ton Lathouwers aan het bouwen en vroeg me of ik misschien een verhaaltje over de kippen en de groenten wilde schrijven voor die website. Om de teksten digitaal te kunnen aanleveren mocht ik van hem zijn oude DOS computer lenen. Er sloeg meteen een vonk over tussen mij en het zwarte scherm met de groene letters. In al zijn logica had de machine iets mysterieus, een eigen geheugen dat ik kon vullen met mijn gedachten. Het fascineerde me. Al snel kreeg ik ideeën over hoe ik mijn teksten kon combineren met plaatjes en interactie. Ik verplichtte mezelf om iedere dag twee uur te schrijven of te dichten over mijn leven zoals dat toen was, in het diepe besef dat er niets anders is.
Zo werd de basis gelegd voor de website numuseum1. Ik bleef aandacht geven aan de onbenulligheden van mijn dagelijks leven - in het begin nog met een zeker cynisme, maar gaandeweg ontdekte ik meer en meer kleine wondertjes heel dichtbij. Ik zocht en zoek steeds naar nieuwe wegen om die momenten zo direct mogelijk vast te leggen. Op de website krijgen ze de vorm van foto's, haiku, video's en dagboekfragmenten. Op die manier is en wordt numuseum steeds meer een verlengstuk van mijn bewustzijn. Die afstand moet zo klein mogelijk zijn, zodat de website eigenlijk het museum van mijn leven is.
Tijdens mijn crisis had ik het idee dat expressie en stilte onverenigbaar zijn, tot ik ontdekte dat stilte aan de bron van de schepping ligt. In stilte vind ik het vertrouwen dat er wel weer een nieuw idee komt, juist door niets te doen en zonder gedachten te zijn. Vanuit de diepste stilte worden mij ideeën en inzichten geschonken. Deze krijgen dan vaak de vorm van een interactief werk binnen numuseum. In de werken speelt tijd een belangrijke rol: er zijn animaties die oneindig lang kunnen duren2; de bezoeker kan de registratie van een fietstocht afspelen op 12 frames per seconde tot en met één frame per minuut (de oorspronkelijke duur van de fietstocht)3; er is een zelfportret te zien dat slechts een fractie van een seconde intact is4.
Veel van de werken hebben een hoog nu-of-nooit-gehalte en dagen de bezoeker uit tot alertheid. Je kunt niet veilig achterover leunen en je laten bedienen. De interactie maakt je tot deelnemer. Maar het is geen spelletje, het is dodelijke ernst. Want het wonder van jouw weg kun je alleen nu ontdekken.
Innerlijke status
Stilte en bewustwording zijn het hoofdthema van een kunst- en onderzoeksproject dat momenteel zijn startpunt nadert. In het project Collecting Silence is stilte niet alleen de inspiratiebron maar ook het onderwerp. Doel van dit project is te onderzoeken welke uitwerking uiterlijke stilte op mijn lichaam en geest heeft.
Met een door mijzelf ontwikkeld apparaat zal ik stille plekken gaan bezoeken die in principe over de hele wereld verspreid kunnen liggen. Het apparaat meet en verzamelt naast stilte ook de geografische coördinaten en mijn stressniveau. Als de stilte langer dan drie minuten heeft geduurd wordt er automatisch een foto van de omgeving genomen. Alle data die zo worden verzameld zullen te zien zijn op een website. Naast deze feitelijke informatie, die geprojecteerd wordt op een kaart, bevat de website een digitaal plakboek, waarin teksten, beeld, geluid en video zullen worden opgenomen.
Waar de kaarten met data de objectieve werkelijkheid van stille plekken laten zien, geef ik in het plakboek mijn innerlijke status weer en ga ik in op zaken die niet met getallen zichtbaar te maken zijn. Op iedere plakboekpagina zal ik in woord en beeld pogen uit te drukken wat de eenzame ontmoetingen met uiterlijke stilte in mij teweegbrengen. Zullen ze de innerlijke stilte activeren, versterken? Of roept deze confrontatie wellicht gevoelens op van angst, beklemming of eenzaamheid? Iedere pagina zal tevens een portret zijn van een stille plek. Bezoekers kunnen op iedere pagina hun ervaringen, opmerkingen of suggesties achterlaten. Op die manier kan de website een portal worden voor iedereen die stilte wil beleven en de uitwerking ervan wil onderzoeken en delen.
Door de jaren heen hebben mijn leven en mijn kunstenaarschap zich geheeld. Meer en meer zijn ze met elkaar versmolten. Met de dag wordt meer manifest dat kunst en spiritualiteit hun oorsprong hebben in dezelfde bron, en het wordt steeds vanzelfsprekender om deze waarheid te leven.
Danielle Roberts (1968) is in 1993 is afgestudeerd aan de kunstacademie St Joost te Breda in de richting monumentale vormgeving/sculptuur. In 1998 heeft zij de overstap gemaakt naar de digitale media en zij is nu werkzaam als mediakunstenaar, webdesigner en docent en werkt vanuit haar eigen onderneming. Sinds 1995 beoefent zij zenmeditatie en heeft sesshins en weekends gevolgd bij o.a. Thich Naht Hanh en Toni Packer. Sinds 1997 oefent zij voornamelijk onder begeleiding van Ton Lathouwers.
1) www.numuseum.nl
2) Wakker worden van stilte, 2003
3) lifeMovie, 2006
4) Eventjes, 2002
Bron: InZicht wegen naar radicaal zelfonderzoek
Publicatie: jaargang 9, nummer 2, mei 2007
Thema: over kunst en creativiteit
Auteur: Danielle Roberts
Tekst:
Vorm met inhoud
Nieuwe media, nieuwe toepassingen
Het was alsof ik uit het oververhitte stadsgewoel de koele stilte van een kerk binnentrad. Het gebeurde tijdens de Dag van het Web in de Eindhovense Stadsschouwburg, op 18 oktober. Het initiatief kwam van ontwerpbureau z[oo], dat eerder dit jaar het boek Webontwerp had uitgegeven, een nieuwe titel in de reeks ontwerpmonografieën. Een aantal auteurs van dat boek trad die 18e oktober als spreker voor het voetlicht.
Sommigen verloren tijdens hun voordracht op dramatische wijze de macht over de techniek en het woord. Anderen, zoals de ontwerpers van het Amsterdamse bureau Artmiks (www.artmiks.nl), namen de zaal onder vuur met een bijkans geselende presentatie. En de Groninger Michiel Hoving (www.hoving.com) veroorzaakte met de vertoning van de cartoons op zijn website zelfs een sfeer van hilariteit. Niettemin was het opvallend dat de sprekers liever naar hun scherm dan naar het publiek in de zaal leken te kijken. John Thackera, sinds jaren verbonden aan Doors of Perception, een evenement dat wellicht nog model stond voor de Eindhovense bijeenkomst, merkte het onlangs nog op: de nieuwe media bieden vaak meer spektakel en sensatie dan interactie.
INTIEM Een intiemer karakter hadden de presentaties op de webmarkt. In de schouwburgfoyer toonden kunstenaars, studenten en ontwerpers hun digitale producties aan geïnteresseerde passanten. Mij was de cd-rom Breekbaar aangeraden, dus ik vervoegde me bij de maakster Danielle Roberts (1968), kunstenares in Breda (www.numuseum.nl). Nu ben ik niet veel gewend. Bij cd-roms denk ik aan schijfjes met software of encyclopedieën. Het laatste wat ik had verwacht, was dit egodocument, het intense verslag van de dood van Roberts' moeder die, drieënzestig jaar oud, juist vol goede moed huiswaarts was gekeerd na een geslaagde hartoperatie. Ik keek naar het scherm en prompt verstomde het tumult om mij heen.
MASSAMEDIUM Het is interessant om te zien hoe Roberts haar verlies in beeld brengt. In de palm van een hand liggen interieuropnamen, die als kleine polaroids de revue passeren. De reeks eindigt met een lege hand; voor Roberts betekende het verlies van haar moeder ook de teloorgang van het ouderlijk huis.
In zijn soberheid en terughoudendheid is Breekbaar ongewoon krachtig. Maar waarom zou iemand eigenlijk zoiets persoonlijks willen toevertrouwen aan een massamedium zoals de cd-rom? Roberts: 'Het is mijn persoonlijk verslag, het maken ervan hielp mij bij de verwerking van mijn verdriet. Tegelijkertijd gaat het om een universeel thema. Ik hoop dat mijn sobere vormgeving de herkenning bevordert.' Wie Breekbaar ziet, vraagt zich af waarom sommige kranten nog altijd hele katernen wijden aan boekrecensies, zonder met een woord te reppen over dit soort relevante producties. Een kleine correctie dus, bij deze. [Koosje Sierman]
Breekbaar kost veertien euro. Kijk voor meer informatie op www.numuseum.nl.
Bron: Compres vakblad voor managers in de grafische informatie brance
Publicatie: 29ste jaargang, nummer 20, 10 november 2004
Rubriek: Dwarsverbindingen
Auteur: Koosje Sierman
Omschrijving:
Kruispunt-special over oude en nieuwe rituelen
In deze televisie uitzending gaat over verhalen van mensen die op scharniermomenten in hun leven zoeken naar oude en nieuwe rituelen, binnen en buiten de kerk. Danielle Roberts vertelt over de cd-rom Breekbaar en diversen gemaakt naar aanleiding van het overlijden van haar moeder in 2000.
Bekijk de video (6.593 Kb) | Meer over deze uitzending |
download speler (Mac gebruikers)Bron: RKK Kruispunt
Publicatie: 5 september 2004, 23.00 uur, Nederland 1
Redactie: Kalien Blonden, Hella van der Wijst
Tekst:
Numuseum: eigenwijze vormgeving
Ditmaal in SuperSites het opvallend stilistische werk van de Nederlandse webdesigner, kunstenares en zakenvrouw Danielle Roberts. Haar prachtig vormgegeven persoonlijke site Numuseum biedt in flashformaat alle vormen van creativiteit, waarbij het idee achter en het gebruik van de mogelijkheden van de client/server internetrelatie soms verbluffend is. Alleen al de hoofdpagina is opvallend weergegeven, waarbij haar liefde voor lijnen in de natuur duidelijk te merken is, naast haar oog voor kleur combinaties. De mooie foto's die ze heeft gemaakt in het dagelijkse leven worden op verschillende manieren naar voren gehaald. In de diverse submenu's (eveneens op eigen wijze vormgegeven) is vooral het precieze afmeten van tekst en beeld opvallend; alles moet in harmonie met elkaar zijn, elkaar versterken in plaats afbreuk doen aan ieders identiteit. Een kijkje waard! www.numuseum.com
Bron: D-zone Magazine for the Graphic Arts & the Internet Industry
Publicatie: Editie 9 september 2002
Rubriek: Supersites
Auteur: redactie
Tekst:
Kunstenaar Danielle Roberts (33) uit Breda heeft een eigen museum: het numuseum. Het is dag en nacht open, want het is te vinden op het internet (www.numuseum.com).
Onlangs heeft Roberts het ontwerp drastisch vernieuwd en de site in Flash 5 gebouwd. Aan de linkerkant van de 'entree' verschijnen nu een boel thumbnails (postzegeltjes). Het zijn mini uitsneden van foto's. Door ze aan te klikken, worden ze opgeblazen. We zien een huiskamer, een straat, avondlucht boven de daken, weilanden. Rechtsonder ligt een herfstblad, dat over het scherm is te slepen.
Al het materiaal put Roberts uit haar dagelijkse leven, dat ruimtelijk vorm krijgt op het net. Haar web-museum is dus een verlengstuk van haar leven. Dat wil niet zeggen dat Roberts mediageil is. Integendeel. Haar werk is ingetogen, schenkt rust. "Ik laat zien hoe verbaasd ik kan staan van dingen rondom me, zoals een eierschaal van een merel die ik op straat vind. Of een brandende kaars of groente die ik net heb gesneden", legt Roberts uit. Snel neemt ze dan een foto met haar digitale fotocamera en zet die op het net. "De bewustwording van het leven rondom me, daar gaat het me om. Dat is een bron van plezier en geluk. Ik hoop dat dat ook voor anderen geldt, daarvoor kunnen ze terecht in het numuseum." Behalve beeld speelt taal een belangrijke rol. Zo staan onderaan de site haiku's: zeventienlettergrepige gedichtjes over thema's als de natuur en wandelen.
Taal, daar begon het eigenlijk mee. Want toen Roberts, van oorsprong beeldhouwer, de computer ontdekte, ging ze stukjes schrijven. Later combineerde ze die met foto's en weer later ging ze interactief werk maken, aangevuld met geluid. "Dat is het leuke van de computer en internet: dat je allerlei disciplines kunt combineren. Je hebt een enorme vrijheid."
Alles wat sinds 1998 uit haar vingers is gekomen, is te vinden in het numuseum, zoals het dromerige werk Onvoorwaardelijk wandelen uit 2000 (zie fotofragment). In deze nachtelijke wandeling op blote voeten verandert de maan, - als je erop klikt althans - in een sluiter van een camera. Dan wordt ingezoomd op handen die zich verwarmen aan een vuur.
Roberts nieuwste interactieve werk Spion, bestaande uit een monitor en een soort scan van een hoofd, is compleet anders, namelijk trendy en steriel. Zij ziet daarentegen nauwelijks verschil. "Dit werk past bij het andere, doordat het ook over bewustwording gaat. Je vraagt je hier af: wie bespioneert wie? De computer of het hoofd? Er zit nog een extra laag in, want je vangt glimpen van jezelf op op het scherm, doordat de achtergrond zwart is." Zo'n honderd bezoekers wippen maandelijks binnen in Roberts' museum. Ze vraagt geen entree en kan er dus niet van leven. Wel werkt ze als webdesigner in opdracht en ze probeert werk te verkopen, zoals een cd-rom over de dood van haar moeder. Maar dat is geen 'warm broodje'. Desondanks blijft de Bredase enthousiast als mediakunstenaar aan de weg timmeren en haar museum uitbouwen. "Het groeit, het is organisch. Dat is mooi."
Irmgard Breugelmans
Bron: BN-deStem dagblad
Publicatie: 15 maart 2002
Rubriek: net.kunst
Auteur: Irmgard Breugelmans